Tijd voor reflectie

Het is goed om thuis alles op een rij te zetten. Vaak blijven kandidaten ook regelmatig langskomen om zo in het ritme van het klooster mee te leven. Zo ontstaat er ruimte voor de keuze die behoorlijk ingrijpend kan zijn: (al dan niet) intreden. Daar komen ook allerlei praktische aspecten bij kijken, zoals het opzeggen van een baan en zorgen dat je spullen ergens terecht kunnen. Ook bij familie, vrienden en anderen in je omgeving zal het nieuws over je intreden veel gesprekstof opleveren.

Je nieuwe thuis

De dag waarop je voor de deur staat met een verhuisdoos in je handen, kan behoorlijk heftig aanvoelen. Je bent inmiddels al een ‘vriend van het huis’ en hebt ook achter de schermen kunnen meeleven. Maar het perspectief dat je nu de abdij als woonadres hebt, is toch volledig anders. In deze eerste fase van het ‘inwonen’ komt het er vooral op aan dat het ook echt je thuis wordt. Vanaf nu begint het postulaat, waar ongeveer een jaar voor staat. Deze periode zorgt ervoor dat je echt kunt landen. We vragen dat je in deze tijd afstand neemt van je oude leven om ruimte te maken voor een nieuw bestaan. Ook het contact met familie en vrienden zal je daarom op een laag pitje moeten zetten. En je leert om te leven zonder eigen mobiele telefoon, internetaansluiting of bankrekening.

Het geschenk van het habijt

Alhoewel novice letterlijk ‘nieuweling’ betekent, hebben veel kandidaten het gevoel dat hun monastieke leven nu echt begint te aarden. Het ontvangen van het habijt heeft daarbij een bijzondere symbolische betekenis. In deze periode krijgt vorming in alle aspecten van het monastieke leven veel aandacht. Iedere dag krijg je een uur les. Daarnaast heb je steeds meer eigen taken. De duur van het noviciaat kan variëren van een jaar tot drie jaar.

Het gevoel van een
eigen habijt

Je verbindt je aan onze gemeenschap

De ‘verkering’ maakt nu plaats voor een ‘verloving’. Je legt ten overstaan van al je medebroeders voor het eerst de geloften af die horen bij het monnik-zijn. Je belooft trouw aan de plaats waar je leeft (‘stabilitas loci’), gehoorzaamheid aan het gezag van de abt en de gemeenschap en voortzetting van de monastieke levenswijze die je bij je intreden begonnen bent (zoals het leven zonder eigen bezit en het afzien van seksuele relaties). Je doet dit in eerste instantie voor een periode van drie jaar. Daarom worden dit ook wel de tijdelijke geloften genoemd.

‘Voor de eeuwigheid’

Nu is het moment gekomen om je definitief te verbinden aan de gemeenschap en het monastieke leven. Het is de voltooiing van een lang proces, dat vaak wel (meer dan) tien jaar heeft geduurd. In een openbare bijeenkomst leg je je plechtige of (zoals dat vroeger heette) eeuwige professie af. Het is het ja-woord van een monnik, zoals een bruidspaar hun blijvende verbond tegenover elkaar en de gemeenschap uitspreken. Je hebt nu alle rechten en plichten die bij het monnik-zijn horen en ontvangt als symbool daarvan de kovel, het monnikskleed waarin je ook begraven zult worden.